Przemieszczałem się kilka dni temu przez "patelnię" w centrum Warszawy. Patelnia, dla nieznających tego terminu, to fragment obniżonego terenu, prowadzący do przejść podziemnych pod rondem Dmowskiego oraz do wejść na perony stacji metra Centrum. Na samym skraju zostałem dopadnięty przez panią w malowniczym czepku na głowie. Czepek przypominał skrzyżowanie fezu, siatki na włosy i tekturowej korony z Burger Kinga. Oprócz czepka pani posiadała również skromny i niezmiernie brzydki przyodziewek, zasłonięty przyczepioną na piersi tablicą, informującą o tym, że Bóg osądzi moje grzechy. Pani usiłowała wręczyć mi ulotkę, i wyraziła oburzenie, gdy wspomnianej ulotki nie przyjąłem. Ten uczynek również zostanie niechybnie osądzony. Kawałek dalej, w najbardziej prominentnym miejscu patelni, to jest naprzeciwko wejść do metra, stał młody chłopak, trzymający przy ustach szczekaczkę, i nawołujący do legalizacji aborcji. Obok niego dwie panie zbierały podpisy pod petycją. Zignorowałem ich również, ponieważ petycję podpsałem już dawno temu. To również zostanie surowo osądzone przez Boga, tak przynajmniej sądzę. A na pewno tak sądzi pani w czepku. Najsmutniejszy na całej patelni był nieduży, wąsaty pan w czerwonej koszulce i czapce z daszkiem w tym samym kolorze. Nie opowiadający się po żadnej stronie metodycznie i bez żadnych uczuć na twarzy rozdawał ulotki kursów języka angielskiego. On również został przeze mnie zignorowany. Za to przynajmniej osądzony nie zostanę, w końcu nie po to Bóg mieszał języki, żebyśmy teraz się ich uczyli.
Poszukiwania nowego lokum, o których pisałem poprzednio, trwają. Bez żadnych pozytywnych efektów. Mieszkanie zwane dumnie dwupokojowym loftem okazało się ciasną kawalerką z wnęką na łóżko oddzieloną kotarą (to pewnie ten drugi pokój). Ładne mieszkanie na północy Warszawy nagle okazało się "niewynajmowalne". W ogłoszeniach panuje wszechobecny PRL. Co dziwne, styl powszechny za wspomnianego ustroju przeżywa swoisty renesans. Mieszkania w nowym budownictwie posiadają meblościanki, szafki kuchenne z płytu wiórowej, makatki, wersalki w kolorze zakurzonych rzygów oraz glazurę w łazience o barwie wypranej w perwolu miętówki lub przybrudzonej cytrynki. Farba w kolorze sraki również powróciła do łask. Jedyną rzeczą, której z PRL-u właściciele mieszkań uprarcie nie chcą przejąć, są wspomniane "dodatkowe pokoje". Nieświadomym spieszę wyjaśnić, że w niechlubnym okresie utrwalania władzy ludowej burżuj posiadający w mieszkaniu dwa lub więcej pokojów mógł liczyć na dokwaterowanie sympatycznych lokatorów w postaci przedstawicieli mojej ulubionej klasy robotniczej. Nie określono jednak metrażu pokoi, więc burżuazja dość szybko zorientowała się, że wystarczy rozpieprzyć ściankę działową, i nagle z dwóch pokojów, będących tykającą klasorobotniczą bombą robił się jeden bezpieczny pokój. Teraz sprawa ma się zupełnie odwrotnie. Ciężko wynająć kawalerkę? Co za problem, wystarczy płyta z kartongipsu, czy nawet zasłonka zawieszona na karniszu, i z pokoju 18m2 robią się dwa, tzn. pokój 15m2 (toż to prawie 18, a 18 to tak jakby 20, co nie?) i składzik na miotły podnoszący czynsz o 800zł. Kreatywność ludzka nie zna granic. Kolejnym pięknym zwyczajem jest ukrywanie czynszu administracyjnego z przyległościami. W ogłoszeniu wesoło stoi "mieszkanie dwupokojowe, 2200zł/mc. Drobnym druczkiem natomiast napisane jest "czynsz administracyjny dodatkowo 1200zł".
Wczoraj powróciła do mnie Iskierka. Iskierka ma 20 lat i jest motocyklem marki Honda. Ostatnie dwa tygodnie spędziła u mechanika, po ataku pieszego - kamikaze. Piesi - kamikaze występują najczęściej przy intensywnych opadach deszczu. Pieszy takowy wykonuje dziką szarżę przez miasto, nie tracąc czasu na rozglądanie się dookoła, a nawet na sprawdzenie, czy ma zielone światło na pasach. Ten konkretny nie miał. Wparował mi około 5 metrów przed kołem, na czerwonym. Niestety, posiadam jeszcze odruch hamowania w takich sytuacjach, a Iskierka nie posiada ABS-ów. W efekcie niedomerdany pieszy jest cały, Iskierka wymagała naprawy, a kask, który miałem na sobie udał się w niebyt. Iskierka w nagrodę, że była bardzo dzielna, dostała nową naklejkę.
Być może tacy piesi to ci, którzy przegrali proces przed sądem bożym, a ja wraz z moim motocyklem zostaliśmy wyznaczeni do wykonania wyroku? W takim razie zaburzyłem plan, egzekucję odroczono, a mi do aktu oskarżenia dopisano kolejny podpunkt. Taki lajf.
Wracając do tematu mieszkań. Wczoraj właściciele lokum, które właśnie opuszczam, postanowili się do niego dostać. W nocy. Próbując wyłamać drzwi, otworzyć je kompletem kluczy, którego podobno nie mieli, oraz budząc przy okazji połowę osiedla. Skończyło się na wzywaniu policji. To tak, jakbym miał na co dzień w życiu za mało stresu. Za chwilę wyruszam w kolejne tourne po mieszkaniach, mam nadzieję (tak, jeszcze ją mam!) że któreś uda się wynająć. Potem pozostaje już tylko upojna przeprowadzka, przypominająca rozładowywanie wagonu z węglem, i przynajmniej sytuacja mieszkaniowa się ustabilizuje. Do następnego.
